کاهش تروپونین قلبی در نتیجه سلول درمانی انفارکتوس قلبی در مدل خرگوش

کد مقاله : 1393-5VBS

نویسندگان

سیروس صادقیان چالشتری *

چکیده مقاله

مطالعه حاضر بر روی 15 سر خرگوش نر بالغ، نژاد نیوزلندی سفید انجام‌شد. خرگوش‌ها به‌طور تصادفی به 3 گروه شاهد (PBS)، سلول‌های بنیادی مزانشیمی تمایز نیافته بافت چربی و گروه سلول‌های بنیادی مزانشیمی تمایزیافته به شبه‌کاردیومیوسیت تقسیم شدند. در ابتدا از خرگوش‌های گروه‌های درمان سلولی، نمونه بافت چربی تهیه و سلول‌های بنیادی مزانشیمی جداسازی و کشت‌داده‌شدند. در گروه‌ درمانی با سلول تمایزی، سلول‌ها در مجاورت محلول 5-Azacytidine طی دو روز با فواصل 24 ساعت، با غلظت‌های 5 و 10 میکرومولار تیمار شدند و سپس در مجاورت محیط تمایزی حاوی FGF و ویتامین C تا ۲۱ روز کشت داده شدند. سپس در تمامی گروه‌ها، مدل تجربی انفارکتوس از طریق بستن سرخرگ LCx ایجاد شد. در ادامه از تمامی گروه‌ها، نمونه خون سیاهرگی در روزهای 1-، 1، 7، 30 و 60 از گوش اخذ و پلاسما جداسازی شد و غلظت تروپونین I، از طریق روش الایزا سنجیده شد. نتایج بررسی‌های بالینی (شامل ارزیابی ماکروسکوپی) و پاراکلینیکی (الکتروکاردیوگرافی و اکوکاردیوگرافی)، ایجاد مدل تجربی انفارکتوس را تأیید نمودند. همچنین نتایج سنجش غلظت پلاسمایی تروپونین I در گروه‌های درمانی نشان‌دهنده کاهش سطح پلاسمایی بعد از پیوند سلول بود و این کاهش در گروه سلول‌های بنیادی مزانشیمی تمایزیافته به شبه‌کاردیومیوسیت قابل توجه‌تر بود، در حالیکه در گروه شاهد غلظت پلاسمایی تروپونین I در طول مطالعه افزایش یافته بود.

کلیدواژه ها

سلول بنیادی، کاردیومیوسیت، تروپونین، انفارکتوس.

وضعیت: پذیرفته شده