بهبود پارامتر های عملکرد قلب در درمان مدل تجربی انفارکتوس از طریق سلول های بنیادی مزانشیمی تمایز یافته به سلول های شبه قلبی

کد مقاله : 1390-5VBS

نویسندگان

سیروس صادقیان چالشتری *

چکیده مقاله

این مطالعه بر روی 15 سر خرگوش نر بالغ، نژاد نیوزلندی سفید انجام‌شد. خرگوش‌ها به‌طور تصادفی به 3 گروه شاهد (PBS)، سلول‌های بنیادی مزانشیمی تمایز نیافته بافت چربی و گروه سلول‌های بنیادی مزانشیمی تمایزیافته به شبه‌کاردیومیوسیت تقسیم شدند. در ابتدا از خرگوش‌های گروه‌های درمان سلولی، نمونه بافت چربی تهیه و سلول‌های بنیادی مزانشیمی جداسازی و کشت‌داده‌شدند. در گروه‌ درمانی با سلول تمایزی، سلول‌ها در مجاورت محلول 5-Azacytidine طی دو روز با فواصل 24 ساعت، با غلظت‌های 5 و 10 میکرومولار تیمار شدند و سپس در مجاورت محیط تمایزی حاوی FGF و ویتامین C تا ۲۱ روز کشت داده شدند. سپس در تمامی گروه‌ها، مدل تجربی انفارکتوس از طریق بستن سرخرگ LCx ایجاد شد. ارزیابی اکوکاردیوگرافی گروه‌های مختلف در روزهای1-، 1، 7، 30 و 60 تحت بررسی B-Mode و M-Mode انجام شد. نتایج بررسی‌های مولکولی مشخص کننده تمایز سلول‌های بنیادی مزانشیمی به سلول‌های قلبی بود. همچنین آنالیز آماری داده‌های اکوکاردیوگرافی نشان داد میزان پارامترهای کسر جهشی (EF)، کوتاه شدگی کسری (FS) و حجم ضربه‌ای (SV)، 24 ساعت بعد از بستن سرخرگ LCx کاهش معنی‌داری یافته است. مقایسه نتایج در گروه‌های درمانی با گروه شاهد نشان ‌دهنده افرایش میزان EF و FS بعد از پیوند سلول بود اما اختلاف معنی‌داری بین آنها مشاهده نشد. همچنین ارزیابی میزان LVIDs نشان داد تنها در روز هفت در گروه دریافت کننده سلول‌های تمایز یافته (شبه کاردیومیوسیت‌ها) نسبت به گروه شاهد اختلاف معنی‌دار بود. بررسی سایر پارامترهای اکوکاردیوگرافی در هیچ کدام از گروه‌ها نسبت به یکدیگر و زمان‌های مختلف مطالعه، اختلاف آماری معنی‌داری را نشان ندادند.

کلیدواژه ها

اکوکاردیوگرافی، سلول بنیادی، انفارکتوس، سلول شبه قلبی

وضعیت: پذیرفته شده